Tell Me What I'm Remembering
Als iemand zich iets herinnert, herinnert hij zich de laatste keer dat hij zich een gebeurtenis herinnerde, niet de feitelijke gebeurtenis. ‘Tell Me What I’m Remembering’ verbeeldt deze vervaagde en toch evoluerende herinneringen, met al hun breekbaarheid, instabiliteit en vloeibaarheid.
Van kinds af aan had Claire Sunho Lee steeds terugkerende vage herinneringen, waarvan ze zich afvroeg of ze wel van haarzelf waren. Op een dag vertelde haar nicht haar per ongeluk dat Claire als klein kind leukemie had. Plotseling werden de vage herinneringen een harde realiteit. Tegelijkertijd werden ze vermengd met nieuwe informatie en perspectieven, Claire verder naar het grensgebied tussen droom en werkelijkheid duwend. Hoe meer ze zich deze momenten actief probeerde te herinneren, hoe levendiger ze werden.
Door op subtiele wijze geuren uit ziekenhuizen en klinische omgevingen in de ruimte te verspreiden, laat Claire het publiek niet alleen visueel, maar ook op het gebied van geur herinneringen ervaren. Ze brengt vaag herinnerde momenten uit haar kindertijd tot leven en creëert een zintuiglijke prikkel die de kijker meeneemt in haar persoonlijke verhaal. Tegelijkertijd moedigt ze hen aan om hun eigen herinneringen te herbeleven en ermee te communiceren.