Las flores mueren dos veces
Toen de Mexicaanse fotograaf Cristóbal Ascencio vijftien jaar oud was, overleed zijn vader. Pas op zijn dertigste werd hem verteld dat zijn vader zelfmoord had gepleegd. Het voelde alsof hij zijn vader voor de tweede keer verloor. Vanaf dat moment begon hij beelden, plaatsen en herinneringen opnieuw te bekijken en bezoeken.
Hij raakte geobsedeerd door gaten in zijn herinnering, gaf oude familiebeelden een nieuw leven en bracht tijd door in de laatste tuin waar zijn vader, die tuinman was, werkte. In een proces van deconstructie introduceert hij glitches en digitale fouten in het beeld, als een metafoor voor beschadigde herinneringen.
Tegelijkertijd brengt hij met hedendaagse technieken de planten van zijn vader – die nog steeds groeien – weer tot leven, om zo de band met hem te herstellen. De 3D-modellen, die gebruik maken van virtual reality en fotogrammetrie, refereren aan de kneedbaarheid van het geheugen. De planten slaan met nieuwe verhalen een brug naar een nieuwe wereld. ‘Las flores mueren dos veces’ is zo een daad van verzoening en een uitnodiging om na te denken over de relaties die we hadden, hebben en nog gaan krijgen.
