HADES (2010)
In HADES fotografeert Devin Yalkin niet zozeer mensen, maar hun beweging in de ruimte – individueel en collectief. Hij legt de culminatie vast in vervagende gezichten, voortdurend veranderende gebaren en lichamen die oplossen. Het werk suggereert een reeks illusies, de verraderlijkheid van uiterlijkheden. Het zijn droomachtige beelden uit een ogenschijnlijke onderwereld. Gruizig en duister.
