Simulacrum II

De echte en de virtuele werkelijkheden bewegen in hoog tempo naar elkaar toe. In reclamebeelden lopen afbeeldingen van de werkelijkheid en digitale modellen ervan naadloos in elkaar over. In de filmindustrie maakt CGI (computer generated imagery) het mogelijk om onszelf in andere werelden onder te dompelen. Op social media worden we ons steeds meer bewust van hetzelfde fenomeen, de noodzaak van fact-checkingvan beeld én woord is een gevleugeld begrip geworden.

Een simulatie die de plek inneemt van de werkelijkheid waaruit zij voortgekomen is wordt een simulacrum genoemd. In de meerjarige gelijknamige tentoonstellingscyclus worden telkens andere aspecten van de scheidslijn tussen echt en onecht onderzocht. In Simulacrum II zien we werk van vijf kunstenaars die ieder de werkelijkheid deconstrueren en op een nieuwe manier weer in elkaar zetten. Lionel Bayol-Thémines creëert patronen met veelvuldig herhalende elementen en roept daarmee het beeld van een besneeuwd berglandschap op. Thibault Brunet zet de echte wereld om in een model met een driedimensionale scanner, waarna geheel nieuwe perspectieven in stilstaande en bewegende beelden mogelijk worden. Gregory Chatonsky voedt duizenden echte satellietbeelden aan een neural network dat zelfstandig vergelijkbare beelden gaat maken, als een hallucinatie van een andere aarde. Beate Gütschow stelt een 3D-model samen op basis van vele afbeeldingen uit de realiteit, waarna ze de computer ernaar laat kijken vanuit een middeleeuws perspectief, zonder verdwijnpunt. Leigh Merill onderzoekt een omgeving door er duizenden foto’s van te nemen en voegt ze daarna samen tot beelden van een denkbeeldig stedelijk landschap.