Vertigo (2017-2020)
‘Vertigo’ is een langlopend project van de Nederlandse kunstenaar Martine Stig. Met video, fotografie en vormstudies kijkt ze hoe onze perceptie is veranderd door technologie en wat de implicaties daarvan zijn voor de visuele cultuur. Omdat we tegenwoordig met behulp van drones en satellieten vanuit vrijwel elk standpunt kunnen kijken, beginnen begrippen als lineair perspectief en monoculaire weergave hun universele vanzelfsprekendheid te verliezen. Om de paradigma’s van onze visuele cultuur te resetten, onderzoekt Stig nieuwe manieren van kijken.
Planar (2017)
HD-video, zwart-wit, 12:33 min
Video annex diavoorstelling, geschoten vanaf een dakterras in Genua. Een camera tast het oppervlak van de stad af. Stig roept een sfeer op van surveillance-drones en film noir. De beelden tonen de straten in detail, maar geven geen gevoel van plaats of verhaal. Zo speelt Stig met esthetische verwachtingen en veronderstelde technologie.
Profiles (2017 – 2018)
Een vormstudie naar het menselijk gezichtsprofiel. Nu de technologie onze blik of onze camera steeds meer loskoppelt van het lichaam, moet de karakteristieke vorm van een profielfoto op ooghoogte worden herzien. Stig probeert dit te herdefiniëren in een 360º wereld.
Walking in the City (2018)
HD-video HD, 11:42 min
Deze korte sciencefictionfilm toont de Braziliaanse stad Sao Paulo door middel van een verticale stereoscoop en onthult zo verschillende noties van waarneming en macht. Spontane beelden die zijn opgenomen in zowel echte (straat) als virtuele (Google Earth) openbare ruimte, spelen een spel met de kijker en datgene wat gezien wordt. Met een tekst van Basje Boer.
Sync. (2019)
Vakantiefoto’s in een landelijke omgeving, synchroon gefotografeerd vanaf ooghoogte en uit de lucht en over elkaar gelegd. Een oud cineastisch effect om een geest, droom of hallucinerende gemoedstoestand weer te geven, techniek die de kijker liet geloven in het fantastische. In deze serie reageert Stig op de ‘geestconnotatie’, maar laat ze tegelijkertijd een nieuwe werkelijkheid zien.
met dank aan Caradt, Centrum voor Toegepast Onderzoek voor Kunst, Design en Technologie en het Mondriaan Fonds.
